ღამეა..
თვალები ავსებენ დანაკლისს...
და შენი თითებიც უაზროდ ცივია..
ვიგრძენი ისევ რომ თავიდან გკარგავდი..
ახლა ჰომ თვეები ყველაზე თბილია..
გეძებე..
ყველაფერს მახსენებს მთვარე და..
შენს ლამაზ ღიმილში ვატევდი სამყაროს..
წამოდი წვიმაში ვეძებოდ ფიქრი და
სიშორე თითებით.. სიტყვებით ავავსოთ..
მე გუშინ ნიავი სიყვარულს მიხსნიდა..
შენი ტუჩები არაფერს ამ ამბობს..
შორსაა ცა კიდევ.. შენამდეც შორია..
ვყვიროდი ზეციდან ვანგრევდი ალიონს..
თითებმა სიცივეს.. ჰო.. გადმოაბიჯა..
ვივიწყებ.. ვიხსენებ და ასე... ბარიტონს..
ჰო ისევ..
ნივთები ავსებენ დანაკლისს...
და მთვარეც ბეჩავი უბრალოდ მთვრალია..
შენს გარდა არ მინდა მე ახლა არავინ..
აი ეს ლექსიც კი წვიმების ბრალია..