ცამ აირეკლა უღვთო სინათლე,
და ეს სამყაროც, თითქოს გაჩერდა..
გამოჩნდა მამა, შენ რომ ინატრე,
მზრუნველი ღიმით შემომაჩერდა.

როგორ ხარ, შვილო, ბგერა ხავერდი,
ჯერეთ დათრგუნულ მოესმათ ყურებს,
ლუციმ უეცრივ იბრუნა გვერდი,
და შეერია ფარულად ტურებს.

საით მიილტვი, შვილო ცოდვილო,
ჰგონებ შენდობა დამენანება?
მომიახლოვდი, ყველას ძმობილო,
შენც გამიღიმე, ნუ გენანება.

პატარა ხელით, ცრემლებმორევით,
მიეალერსა ეოსის თითი,
ჰო დიდი იყო შურის მორევი,
და ბოროტებაც გადიქცა მითად.

მიუალერსა ხელში აყვანილს,
მამამ და მერე ხელი ჩამკიდა,
დაგიბრუნებო დას ტყვედ აყვანილს,
ამ საღამომდე - მერე დამპირდა.

გამოვემართეთ ერთად გაბაონს,
გვეგებებოდნენ გვიმრის ფოთლები,
თვით მოდიოდა ღმერთი სადაოდ,
შავბნელ სიკვდილთან, როდის მოკვდები.

მე ვიყავ მტკიცე როგორც არასდროს,
ჩემს სულში ენთო შენი სანთლები,
მზე გავაჩერე რომ არ გაგვასწროს,
სანამ ღვთის ხელით მოინათლები.

მოვედით.. დაგვხვდნენ პირამიდები,
შემოგვეგებე როგორც ირემი,
მუხლზე დაემხნენ ტირანიდები,
და თვით სიკვდილი მოდგა ტრირემით.

ღმერთს მიეახლა თოკმოხვეული,
ვასლის ღირსებამ თუ წააქცია,
მუხლმოყრილი და თოკმოხვეული,
მოძღვარმა ხელით ზეზე ასწია.

და კვლავ ჩემი ხარ.. როგორ გელოდი..
შემოგატარებ სანთლის ბილიკებს,
ავატანინოთ მთაზე ეს ლოდი,
მერე სიზიფეც ტკბილად მიგვიღებს.

ლუცი წავიდა.. ისევ დაგვტოვა,
უღელტეხილზე ზის და მარტოა,
ანდერძად მისი ძმები დატოვა,
მოთქვამს.. ლილითმა რომ მიატოვა...