ფიქრებჩაშლილი, ხვეულ აზრებად,
ტორტმან-ტორტმანით შფოთავს ტალღები,
თოვლიან ქარში ვარდი დაზრება,
და სინანულით დავიტალღები...

აღარ კიაფობს ზღვაში სანთელი,
ბნელში დოლაბი ზღვაში ჩამექცა,
სულს აღარსაით შერჩა ნათელი,
და ანგელოზიც გაქრა, გამექცა...

მინდოდა შენთან მოღწევა ძლიერ,
ვშფოთავდი მძიმედ, მდიოდა ოფლი,
ვაპობდი ტალღებს, შფოთავდა ძლიერ,
ფირუზის ზღვა და ზღვისფერი თოვლი...

გამოვატანე ბნელეთს ქაოსი,
პანდორას ყუთით შენთან საჩუქრად,
ერთი აღმომხდა - სულო! დაოსილს,
და ნაბოძები ზღვაში გაჩუქდა.

ვითვლი ეულად წყობილ სტრიქონებს,
მე აწ აჩრდილთა მცნობენ ბელადად,
ჩემს შეყრილ სპარსულ იერიქონებს,
გადაქცევია ეს ზღვა ელადად.

მე დავბრუნდები რიტმად შორეულ,
როგორც დუდუკის ტკბილი ჰანგები,
ცრემლი ერევა გრძნობამორეულ,
სტიაქსს შემყურეს ზიცის განგების.