ეჭვიც არ უნდა .. უკვე გელი სამი საათი
თვალებს ვხუჭავ და ჩემს თვალებში შენი ხატულობს...
მაგ მწვანე თვალებს ვეკითხები , ნეტავ სად არის ....
და წამი გულის პულსთან ერთად უფრო მატულობს...


საათს ვუყყრებ ... მერე ვამბობ დარდს არ შევიმჩნევ ....
ნომერს ავკრიფავ .. ისევ წავშლი ისევ ავკრიფავ ....
ვეჭვიანობდი , და ეს მხოლოდ მაშინ შევნიშნე...
როცა აკრეფილ შენს ნომერზე ზარი გავიდა ....


გათიშვა ისევ დავაკირე ... რატომ გავთიშო??...
იქნებ ხელს ვუშლი ვნებიანი ქალის დაბმაში? ..
რათ არ მპასუხობს ? მიპასუხოს იქნებ არ ვიცნობ ...
ნუთუ სხვა ქალთან დააპირა ისევ თამაში .....

თვალებს ვხუჭავ და ზარების ხმა თავიდან წყდება....
ვტირი, ზარი კი კვლავ ამირებს მთლიან გონებას...
მერე ქუჩაში გავიხედავ და ვხედავ დედას ...
ჯერ არ მოვლენილ შვილს რომ უძღვნა მთელს მის ცხოვრება...


და დამაფიქრებს ეს ორსული ცხივრების აზრზე ....
ნუთუ არ ფიქრობ ? ეს ღალატი რამდენად გიღირს ?
სა ამის შემდეგ კვლავ ვოცნებობ ვოარო ასე
და ეს ოცნება გამხდარიყო ოცდა ოთხ კვირის ....

ვიღიმი ... ამ ღიმილს კვლავ სახე წამართმევს ....
მის მწვანე თვალებში დაღლა რომ ეტევა ....
"რამდენ ხანს გელოდი ? სადა ხარ აქამდე ? "
და მერე ცრემლების უაზრო შეტევა .....


ტელეფონ დამჯდარი .. დაღლილი თვალებით ....
წუწუნებს თბილისში ის ყოველ დილაზე...
"საცობი... და ვიცი შენს ფიქრში გავები"
"ხოო.... და მე კიდევ ვიეჭვანე ..... "

ფუმიქრებში ეხვევა გული და ოცნება ...
ა მერე კისერთან ხელებსაც ვუბანტავ ....
"ეჭვიანობას ეს აღარ მორჩება "
ოტყვის და ვაკოცებ.... ერათი გზით წავალთ .....


და მაინც სად იყო ?... ის ხელი მიჭირავს ....
რომელიც იქნებ და სხვა ქალსაც ეფერა....
ეს შიზოფრენია იწყება იქიდან....
როცა ჩემთან არ ხარ ... და..... როცა ვერ გხედავ .....