დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის
მე – საიქიოს მთვარით ნაბური.
და მომენატრა ცის უფრო კარგის
მზე ოქროსფერი და უდაბური.

მაგრამ დილის და შუადღის ალებს
ღონემიხდილი მე ძლივს ავიტან.
ელეაზარი – სული კანკალებს,
დაბრუნებუილ ცივ საფლავიდან.

მე მზის წყურვილი ვერ მოვიკალი
და მენატრება ახალი კანნა.
ჩნდება უეცრად, როგორც გრიგალი,
უცხო დაისის ფატა-მორგანა.

ათრთოლებული დაისი არის
ელიზიუმი ნაცნობ ლანდების,
და აქვითინდა სიმები ქნარის,
და ჰქრიან ქარნი სარაბანდების.

გადავარდები როგორც ჯამბაზი
დაისში თავით – ღვთისგან ქებული,
და ვით პეპელა იწვის ლამფაზე,
მე დავიწვები გაბრწყინებული.