მოგჩერებივარ, როგორც სანთელს და
სუნთქვასაც ვიკრავ, რომ არ გამიქრე...
შენით ჭკუიდან გადასვლა ღირს და
როგორ ვიცხოვრო, უნდა დავფიქრდე!



და გაგონილი სახელი შენი
ტუჩს, რომ მოწყდება ღამის წყვდიადში,
შენ ჯერ არ იცი მე როგორ მშველი
სულს, რომ მიბრუნებ ფერთა წიაღში.



წარსული დნება ფოთოლთ ცვენაში
შენ შეგიძლია დარდი დახლიჩო...
მომეცი ნება, რომ შენს მზერაში
ჩავიძირო და თავი დავიხრჩო!!



როგორ ვიცოცხლო ამ თვალთა იქეთ,
ამ მზერის იქეთ უკუნი ბორგავს...
ჩემს სასთუმალთან ჩამოჯდე იქნებ,
ყური მიუგდო ღამეულ ბოდვას.



გთხოვ, მოხვიე შენი ფიქრი,
შენ ამ ღამეს მთვარის გულზე,
ეს ფურცელი შენ მოხიე,
აღარ მინდა ფიქრი სულზე.



ეეეეჰ რავი რა ვთქვა, გიჟი და მელანქოლიკი ვარ.
დიდი სიამოვნებით გადავხტებოდი ახლა წყალში,
თუნდაც ყინულივით ცივში, თუნდაც სიმარტოვესთან ერთად,
ახლა სიგიჟით გავიხარებდი, უბრალოდ ვიყო მე მასთან ერთად,
სადღაც წარსულში გადავკარგავდი,
ამ ილუზიას და უგვან ვნებას,
უბრალოდ სუნთქვას მე შევიკრავდი
და გავაფრენდი ღმერთებთან ერთად....



წეღან მომეჩვენა, თითქოს მომეხვიე,
თითქოს გამათბე და თითქოს გამიღიმე,
თითქოს მოხვედი და კოცნა მომაწებე,
თითქოს მთელი გრძნობით ისევ შემომცინე.



უკვე გაშავებულს სულში ჩამეყინე,
უტყვი მონატრება შენ მე მაგრძნობინე,
ღამე დამავიწყე, დილა შემაყვარე,
მე შენ გაგიღიმე შენ კი შემიყვარე.



ხომ იცი უშენობას, რომ არ ვარ ჩვეული,
ახლაც უშენოდ ვარ, ჩახუტებას გადაჩვეული,
ახლაც თავზე მაწვიმს და გრძნობამორეული
გული ვერ მოვთოკე დავდივარ ასე გადარეული.



უშენობაში მე ვერ ვპოვე თავშესაფარი,
ვერც სითბო და ზრუნვა ვერ ვიპოვე უშენობაში,
უშენოს ვცოცხლობ, როგორც ადრე უხმო დარბაზში
და აღარ მინდა მე სიცოცხლე უშენობაში...