დილამ შემოდგა ნათელი ფეხი,
ღამის უკუნი ჩამოიტოვა,
დადგა სისხამი ფერთა დაზგასთან,
იწყო იშვიათ მაჟორში თოვა...
გამოაჩინა ოქროს სხივები
მაცოცხლებელმა, უკვდავმა მზემაც,
სიომ გაშალა თამამად ფრთები -
ამაყად დაქრის „ქვენა“ც და „ზენა“ც...

იშვიათია დღეს ფერთა გამა,
აღიარეო შემქმნელი მგოსნად,
არ დაიშურა ბუნებამ ძალა,
შექმნა ციური შედევრი ცოცხლად...
და დღის სილარეს რა შეედრება,
რა შეედრება გრძნობებით დაღლას,
როცა ბრწყინვალე შარავანდედი
ადგას მღელვარე სიცოცხლის თავლას ?!