რთული ყოფილა მოკვდავთათვის ბედნიერება,
მუდამ მას ეტრფი,რაც შორსაა და ის გიზიდავს.
შენი კარგი გძულს,სხვისი ცუდიც კარგი გგონია,
სახლში არ ჭამს და მეზობლისკენ გაგიხარია.

სხვისი ბალახი უფრო მწვანე,ქორფა გგონია,
ვეღარ ისვენებ და ახლისკენ მიილტვი უმალ.
სხვის ოთილიეს ანაცვალებ ლამაზ შარლოტეს,
მერე თავს იკლავ მასზე ფიქრით,გარბიხარ ფრონტზე.

რატომ იქცევი ასე მაინც,გამაგებინე?
განა არ გკმარა,რაც გარგუნა განგებამ,კარგო?
რატომ გინდა,რომ გადაიქცე სკარლეტად უმალ
და შენი ყოფაც ტანაჯორზე გადააგორო.

09.08.16

პ.ს შექსპირი არ ვარ,რითმასაც არ ვწყალობ,თუმცა გავერთე და ესეც კმარა. მიმინოშვილსა და ჯეჯელავაზე რაღაცას ვმაიმუნობდი და მომინდა რაღაც ლექსების წერა.