ზოგჯერ ტკივილი გვიმძიმებს ყოფას,
დარდისგან დაღლილთ არა გვაქვს ძალა.
მერე ვამხნევებთ საკუთარ თავს და
ხმამაღლა ვამბობთ, რომ მორჩა კმარა...
ზოგჯერ გვტოვებენ და მაინც გვიყვარს,
და გვიან ვხვდებით არ არის ღირსი.
ვერ დავიბრუნებთ გაფრენილ წუთებს,
ჩვენად ვერ ვაქცევთ რაც არის სხვისი.
ზოგჯერ იმედით ვსულგმულობთ ხოლმე,
ჭორი თავს მალავს პანდორას ყუთში,
„მერე რა მოხდა მას არ ვუყვარვართ!’’
და იმის ნაცვლად სხვას ვიკრავთ გულში!...