დამცინოდა მესაფლავე - "ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება."
სულს ადნობდა ეგ ქირქილი, ენამწარე, გულსაკლავი,
დღე ცისმარე ჩემს სამარეს დასჩხაოდა მუდამ ყვავი.
მაგრამ ყველა გარდაცვლილი, როდი მიდის, როდი ქრება,
ან როდია სიყვარული ზმანება და მოჩვენება.
ის ლამპარი იმედისა, სხეულში რომ კიაფობდა,
დღე-ღამ სწორად სიკვდილის ზღვას ნაპირ-ნაპირ მიაპობდა..
ვერ აკრთობდა ვერაფერი სულშერყეულ გამარჯვებას,
მოარღვევდა ქაოსს რათა მისთვის ეთქვა: გამარჯობა!
წყვდიადისფერ ხვეულებში გაილია ექვსი წელი,
სანამ ძალას დაკარგავდა მიქელ-გაბრიელის ცელი..
ლურჯად მფეთქავ ტაძრის გუმბათს, თავთან ეჯდა ანგელოზი,
გადმოვლახე ხიოსი და ცეცხლოვანი ტანტალოსი,
იქ მელოდა სული ისევ, სპეტაკი და შეურყვნელი,
და ჩემს მკვდრეთით აღსადგენად გამოწვდილი მისი ხელი.
პირი გახსნან საფლავებმა, ამეტყველდნენ თუნდ ახლავე,
უღმერთო და უსასოო რამ ყოფილხარ მესაფლავევ!
რომ ღმერთია სიყვარული, უზენაესთ არსთა წყებად,
განა ძალუცთ, რას დააკლებს უკვდავს მათგან დავიწყება?!
მე მოვბრუნდი შორეთიდან, მიპოვნია ჩემი სული,
დარწმუნდი რომ უკვდავია ჭეშმარიტი სიყვარული?!
განისვენეთ, აწ მშვიდოდით, დაღუპულო დებო, ძმებო,
დავიწყნია ჩემს დიდ მოძმეს ტრფობის ჟამი საოცნებო.