საკუთარ ხელებს ხელში ჩავაკვდი
ძალა არ მეყო გადასარჩენად
სულს მიტბორავდა ცრემლის ნაკადი
რომ არ შემეძლო ჩემთან დარჩენა

რამდენჯერ უთქვამთ ჩემთვის მოცლილი
ჩემი ცოცვების ლექსად წერისთვის
როცა მკითხულობ ჩემთვის ლოცულობ
ცოდვილი სულის გადარჩენისთვის

და აღსარებად დაწერილ სტროფებს
ბაწარზე ვაფენ გამოსაშრობად
ჩემს სულს სიწმინდე იმდენი მოსდევს
რამდენიც არის მასში ბავშვობა

გავხდი საკუთარ თავის მკურნალი
გავთქვი ცოდვების მთელი არმია
რაც არ მითქვამს და რაც ვიუარე
რაც ვინანე და არ მინანია

საკუთარ ხელებს ხელში ჩავაკვდი
ჩემი ლექსები მე ვარ მთლიანად
მიხარია რომ წერით დავკავდი
მკითხველს ვუყვარვარ ცოდვებიანად