თავისუფლებას ვნატრობ ოდითგან
სიკვდილს მსაჯულად დავუდგებოდი
ვერ მეკარება თავად ბუნების
გარდაუვალი ნაწილი კოცნის.

მის მისტერიას რაღაც ეშხი აქვს,
ვერ დაბრუნდები საწყისს ვერასდროს
გულს გადაუშლი, თუმც კი ვერ გიტანს
დაგანახშირებს, ცუდ ამბავს გამცნობს.

თავისუფლება ტყვეობას წაჰგავს
მუდმივ სიცოცხლეს გემოს უსინჯავ
სახე შეცვლილი ხელში გაქვს დანა
რომლით ტკივილით, შენსავ ყურს იჭამ.

ვერ მეკარება ძალა ცდუნების,
ფრთებით ვიფარავ სიკვდილს, სიშავეს
ერა მეფობის და გვირგვინების
ჩავა ჩაძირავს დრო მას მიწამდე.

მე სიყვარული მაძლევს უსაზღვროდ
ვთესო ლამაზი სიტყვები ხალხში
დამიმახსოვრებთ მკურნალს უწამლოდ,
ერთი შეხებით თქვენს კოშმარს წავშლი.

ალბათ გგონიათ სამარადისო
რომ ყველაფერი განწირულია,
რაც მოატყუებს კიდეც ცბიერსო
ეს სიბინძურით სავსე სულია.

თავისუფლება არის ტყვეობა,
მაგრამ სიკვდილის გარეშე წლები
თუ დაგეკარგა შენი მეობა,
მე რას ვიზამ მხოლოდ მენანები.

მე კი სიკვდილი არ მინდა სულით!
არ მსურს დავეცე უსამართლობად
წვიმის წვეთები იღვრება გულში
მაშინ იწყება სხეულის ფლობა.

გარდაუვალად გაწყდება წამი
უკვდავებისა, მზეზე სამოთხედ
თუ გარდაცვლილან ფოთლები ატმის
შენც სინათლეზე მინდა წამომყვე.