ყველაფერს ვახდენ, ჩემივე თავით
არ მსურს ზურგს ფრთები ვატარო,
მინდა სამყაროს შევხედო თვალით
როგორც მე მხედავს სამყარო.

წყვდიადში ნაკეთ, ჩემს ხელოვნებას
ბევრი ღამე აქვს გათენებული,
მე მირჩევნია ერთფეროვნებას
ვიყო ყველასგან განსხვავებული,

ხელისგულივით მოსჩანს თუ როგორ,
წლებმა წუთები წამად დაფარა,
და ჩემს გონებას, სიყრმიდან ძალუძს
რომ არაფრისგან შექმნას რაღაცა,

არ მსურს მე გონში ბასრი ფიქრები
თუ ჩემი ფიქრი, ენას არ ლესავს
არ მსურს ალესილ ენას სიტყვები,
თუ ჩემი სიტყვა ფიქრს არ დათესავს,

მე ამ ბოლო დროს მეტად მეჩვია
უგონოდ ახქმის ფიქრთა ნაკრები,
უკვე მივხვდი რომ ჩემზე მეტია
ის ვიგაც სხვაზე უფრო ნაკელბი.

არაფრისმთქმელი უკბილო კითხვა ,
ზოგ გენიოსსაც ჰქონია,
ერთი სწორი და გათვლილი სიტყვა
უფიქრალ ათასს სჯობია,

ზოგჯერ მამაოც უღმერთოდ გვლოცავს,
ზოგჯერ გამზრდელიც გვიკეტავს კარებს,
და თუ წარსულში წყვდიადი მოსჩანს
დღევანდელი დღე ანათებს ხვალეს.

რაც მოსახდენი იყო ის მოხდა
მე ჩემი დასკვნა გამოვიტანე,
რომ მე არამსურს ყველაფრად ყოფნა
თუ არაფრობით შემოვიფარგლე.

თითქოსდა მკერდში გული არა სდუღს
საითაც მბიძგეს იქით ვიხრები,
და თუ ვიცხოვრე სხვას როგორცა სურს
მაშ მე, მე აღარ ვიქნები.

ოხ უკვდავობის პუძე მყარეა
თუმდაც ზედ მიწა მიყრილი,
კარგთა სიცოცხლე უფრო მწარეა
ვიდრე ბოროტთა სიკვდილი.