ისევ შევეჩვიე გზაში წერას ....
ფიქრი მომეძალა სუიციზმზე ....
სამყაროს ფერებში ვეღარ ვხედავ....
გრძნობას ვერ გავუგე თავის სიღრმე ....

მტკივა და შავთეთრი ფერებია ....
თან ვერავის ვუმხელ გულის ნადებს ..
და ეს ჭრილობები ბერდებიან ....
სული შენზე ფიქრებს ვეღარ აგდებს ....

წარსულში ვიქექები ისევ მარტო ....
ვიხსენებ რომ ვიყავით ადრე ერთნი....
მცივა , და საბანიც აღარ მათბობს....
ჩემი სიყვარულის შენ ხარ ღმერთი ....

უკვე შევეჩვიე-აღარ მოხვალ....
ფიქრი გამიორდა გრძნობათ ვიწვი ....
ცრემლად დნება ერთი საღამოც და ...
მე კი უშენობა შემოვიცვი....

წამებს გადავითვლი ისევ მარტო....
კოცნას შემოგაცმევ ისევ ფიქრში ...
ისევ გავიძახი , რომ არ დაგთმობ ...
ისევ დამესიზმრე წუხელ ძილში ...

უკვე შევეჩვიე- მარტო დავრჩი ....
ღამით შევიჩვიე ინსომნია ...
დღე კი ფიქრების ზღვას ვეღარცა ვთვლი ....
და შენთვის ეს როგორი იოლია ....

ფიქრი ამეკიდა სუიციზმზე ....
მაღლა ფანჯრებიდან ვიხედები ....
ჰაერს ვერ ვპოულობ გრძნობის სიგრძეს ....
და ბოლო უფსკრულიში ვუღვენთები....

ახლა აღარ ხდება არაფერი ....
აქ სულ ნაცრისფერი ფერებია ...
ვხედაბ შენც დამტირი.... დანარჩენი...
უკვე ჩემს სულს აღარ ეხებიან .....

ვეღარც ტკივილს ვერ ვგრძნობ-გაქრა სადღაც....
მალე შენს სიყვარულს მოვინელებ ....
ჩემში ოცნებებიც აღარ დარჩა ..
მოვკვდი-სამუდამოდ მომინელე.....