ცხოვრებას ვკითხულობ ნაცრისფერ ტიტრებში,
მიჭირს შევეგუო ამ დღის ჰარმონიას
და ვიწვევ გონებას უსუსურ ფიქრებში,
რადგან შევეჩვიე წამის აგონიას,

მახეში გაბმული ჩიტივით ვიღლები,
ირგვლივ ოცნებების უტყვი ფაჩუნია,
სუნთქვასაყოლილი ძველი აჩრდილები
წამებს ეკრობიან, დრო კი კვლავ ჩუმია!

ჩემივე წარსულის ისევ მე არ მესმის,
გულმა წარმოსახვა დუმილს შეაჩვია
და ვგრძნობ, ცხელი სუნთქვა ყურში რომ ჩამესმის,
შენმა მოგონებამ მაინც შეარჩია!

ვუსმენ უსივრცობის მარტივ პოეზიას,
ირგვლივ ქალაქია ფურცელზე ნაბეჭდი,
ვეღარ შემოგჩივლებ ისევ დილას მზიანს
და წამს ავიწყდება შენი ანაბეჭდი,

უტყვი წარმოსახვის ცრუ ფერებში ვცხოვრობ,
მოგონებებიც კი სხვაზე გამიცვლია...
როცა შენზე ვფიქრობ, ისევ მახსენდება,
რამდენი უცრემლო ცრემლი დამიღვრია!

დამსხვრეულ სარკეში ვეძებ ძველ ოცნებებს,
რადგან სამუდამოდ მინდა შენგან წასვლა
და არ ვემალები იდუმალ კურნებებს,
როცა შემიძლია პაიკების გაცვლა,

ვისმენ ისტორიას მომავლის ქარებზე,
ქრება წარსულიდან უაზრო ძახილი
და მესმის კაკუნი ლოდინის კარებზე,
როგორც საუკუნის ბოლო შეძახილი!

იცოდე, ერთ დღესაც, დრო როლებს გაგვიცვლის,
ერთხელაც ჩვენს შორის გაქრება საზღვარი,
რადგან თუ ოცნება მომავალს არ გვიცვლის,
აწმყო სამუდამოდ გვიხდება სხვაგვარი,

დღეს კი უშენობით ვიხრჩობი ფიქრებში,
კარებს ერთჯერადად არ ვუღებ სხვა მუზებს
და რადგან ცხოვრებას ვკითხულობ ტიტრებში,
ფერები უკვდებათ აბეზარ პაუზებს!