ისევ ვერ გიმხელ როგორ მიყვარხარ,
ისევ ვერ ვამბობ და ვერ გადმოგცემ,
მაგრამ როგორ მსურს ნეტავ იცოდე
ამ ტკივილს მხოლოდ ყვირილით ვშველოდე.
შენ არც კი იცი და ვერც კი იგრძნობ
ჩემი გრძნობების სიკვდილს და ვფიქრობ,
ნუთუ ამად ღირს ეს ყველაფერი?
ნუთუ ეს არის რისთვისაც ვცოცხლობ?!
ვინ იცის იქნებ გიყვარვარ კიდეც
მაგრამ შანსები 0-ის ტოლია.
პესიმისტობა მიზეზი არ არის
უბრალოდ თვალები არწივის მქონია...
ადამიანო რა სუსტი რამ ხარ,
უსუსური და უგუნურია,
მაშინ როდესაც ვმეტყველებთ კიდეც
თვითონ მოვიდეს ლოგიკა გვქონია.
შენ ისევ იღვიძებ დგები და მიდიხარ,
მე კი გიმზერ და გულს ვიკლავ დილიდან,
შენ ჩემი არ ხარ და არც იქნები,
ამაზე ფიქრი შიგნიდან მფატრავს.
მინდა რომ შეგეხო, გულში ჩაგიკრა,
ჩემი სიტყვები ვაქციო ცხადად,
ამაზე ფიქრში 2-იც დაიწყო
და სიბნელემაც დამცინა ხარბათ,
თითქოს მარტოვარ... მიტოვებული
და დასაჩაგრის ვიქეცი საგნად...

ესეც ჩემი მესამე სიახლე...
შემიფასეთ ოღონდ გულწფელად<3