სიყვარულისთვის ეს ცხოვრება ისე ცოტაა,
უშენოდ ფლანგვა ამ დღეების ალბათ ცოდვაა.
თუ ეს ცხოვრება უშენობის წუთებს მპირდება,
მაშინ იცოდე, ეს ცხოვრება აღარ მჭირდება
***
გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,
ისე საშინლად მომენატრე რომ
ფიქრები მტრედად შემომესია,
უბრალოდ მე ვწერ რასაც განვიცდი,
და ნუ იფიქრებ რომ ეს ლექსია,
არ შემიძლია მე ლექსი ვწერო,
აღიარება ჩემი წესია,
როცა უშენოდ მიწევს ცხოვრება,
არ ვარსებობდე უკეთესია.
***
შენი თვალების სითბოს,
შენი ტუჩების გემოს
ვგრძნობ და ჩემთან ხარ თითქოს,
შენ, მონატრებავ ჩემო...
ცხოვრობ ცხადშიც
და ცხოვრობ სიზმრებშიც,
ჩემს სამყაროში
და ჩემს ფიქრებში,
მოდი, წამოვწვეთ მწვანე მდელოზე
ტყემლებისა და ნუშის ფიფქებში...
მოდი, ჩამეხუტე მაგრად,
მანძილი ოცნებებს ებრძვის,
ტყის პირას კარავი დავდგათ,
"წვიმაში დავანთოთ ცეცხლი"...
შენი თვალების სითბოს
ვგრძნობ, საყვარელო ჩემო,
და ჩემს ტუჩებზე ცხოვრობს
შენი ტუჩების გემო.
***
ცივია თვალები, სიყტვები-უხეში,
გრძნობა დაგიმალავს სადღაც ბნელ კუთხეში,
დარდი უნუგეშო ჩუმად გაპარულა,
ცრემლად დაგროვილა საწვიმარ ღრუბელში.
მითხარი რას ვენდო? როდის ხარ გულწრფელი?
როცა მეფერები თუ როცა მიბღვერი,
როცა გადათელავ ჩემს ყველა ღირსებას,
თუ როცა მზერაში მზის სითბო იღვრება?
აღარ მენდობიან შიშით იმედები,
იციან ოცნებას რა მალე ვნებდები,
მინდა მჯეროდეს და ამ სურვილს ვჯერდები,
მერე ვიბნევი და უფსრულთან ვჩერდები...
რამდენჯერ უნდა მეტკინოს გული
და მომეკვეთოს მუხლი მწვერვალზე
რომ მივხვდე, ზღაპირის დღესასწაული
არ იმართება მიწის სცენაზე.
ზღაპარი მოკლა ცხოვრების ტყვიამ,
და თუ ოცნებას სიცოცხლე ჰქვია-
არ შემიძლია სიცოცხლე უშენოდ,
ცხოვრება შენთან არ სემიძლია.
***
თურმე სიყვარული ოცნების ხესა ჰგავს,
გულში აქვს გადგმული ფესვი,
თავიდან ყველა პატარა ნერგსა რგავს,
მის დასაცავად ქარიშხლებს ებრძვის,
გულით კვებავს და გულითვე ათბობს
სანამ გარშემო ყველაფერს ათოვს.
ხე როცა მოიკრეფს ძალას,
როცა შემოიხვევს სხივებს,
მწვანე აბრეშუმის კაბას
დააყრის ყვავილის მძივებს-
მაშინ გრძნობ გაზაფხულს, სითბოს
და სიყვარულიც მზის გვირგვინს ითხოვს.
მაგრამ ყვავილობის ხანაც მიილევა,
თავისი დრო აქვს ყველაფერს რადგან,
ყვავილი ცვივა, ნაყოპი რჩება
და სიყვარულსჰი მწიფობა დადგა.
მერე შემოდგომის მოდის ფოთოლცვენა
და შიშველ სიყვარულს სცივა,
ყვითელი ფოთოლი დროდადრო ფრიალით,
თითო იმედივით, ცრემლებად სცვივა...
და უნდა გაათბო ისევ,
უნდა გამოკვებო გულით,
თუ გინდა აპრილის მზის ქვეშ
კვლავ იგრძნო გაზაფხული.
არ უნდა გაცივდეს გრძნობა,
ოცნების ხე რომ არ გახმეს,
მაგრამ შემოდგომის ქვიმებს,
მაგრამ შემოდგომის ქარებს
მხოლოდ ერთი გული ვეღარ დაამარცხებს...
გინახავთ ნატვრის ხე გზებზე?
ჭრელ ნაფლეთებით გალამაზებული,
ის აღარ აყვავდა მზეზე,
მისტვის აღარ დადგა მწვანე გაზაფხული.

***
მე შენ მიყვარდი როგორც არასდროს
შენ მუდამ გერქვა ჩემი ოცნება
როგორც ყვავილებს სიცხე გაახმოს
ისე გამადნო მე უშენობამ
ფიქრი,ოცნება უსიყვარულოდ
შენზე ფიქრებმა სულ გადამრია
ვერ დაგივიწყებ მე ვეღარასდროს
უშენოდ ყოფნა ხომ ავდარია
ყოველი დილა შენზე ფიქრებში
მე მუდამ მახსოვს ღიმილი შენი
ღამით დავდივარ მე ბნელ ქუჩებში
და უშენობას ვერაფერს ვშველი
მე ჩამოვივლი შენი სახლის წინ
მაგრამ შენ ისევ არსად არ ჩანხარ
დაგელოდები მე უსასრულოდ
რომ ისევ გითხრა მე შენ მიყვარხარ
***
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.
შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.
მე ვერ ვგრძნობ შენი სხეულის სითბოს,
შენი ტუჩების მე მკლავს წყურვილი
და არ არსებობს ამქვეყნად თითქოს
სხვა ნატვრა, ანდა სულ სხვა სურვილი.
მხოლოდ მართობენ შენზე ფიქრები...
უშენოდ ყოფნას ძლიერ განვიცდი,
და მაინც თუკი ჩემი იქნები
თუნდაც მილიონ წელწადს დაგიცდი.
მე მახალისებს შენი დანახვა, -
შენ იასამნის აგდის სურნელი,
მაშინაც, როცა ჩემთან არა ხარ,
ხარ სანატრელი და სასურველი.
ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.
***
გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,
ისე საშინლად მომენატრე რომ
ფიქრები მტრედად შემომესია,
უბრალოდ მე ვწერ რასაც განვიცდი,
და ნუ იფიქრებ რომ ეს ლექსია,
არ შემიძლია მე ლექსი ვწერო,
აღიარება ჩემი წესია,
როცა უშენოდ მიწევს ცხოვრება,
არ ვარსებობდე უკეთესია.