დავდივარ მთვრალი , აკორდის გზებზე
და დავატარებ გრძნობების კონას
გიტარის ხმაზე ვაკვნესებ გრძნობებს
მომყვება ჩრდილი და თითქოს მბოჭავს.
მინდა დავათრო დინჯი არწივი
და ავამღერო გიტარის ხმაზე
დავალევინებ ხეებს მძვინვარეს,
და ავაცეკვებ მათ უშბის მთაზე.
დავათრობ მთვარეს წითლად მომავალს
მთვარე ხომ ჩემი ზუსტი ასლია
ისიც ჩემსავით ეული არის
და ვარსკვლავები ფუჭად ასხია.
მზესაც დავათრობ დაუსხამ ღვინოს
დაცლის ფიალას , ისე ამოვა ,
სხივებს გაატანს სიცოცხლის ფესვებს,
გამოაღვიძებს გაყინულ მტევნებს.
გრძნობით დავათრობ მე დედამიწას,
ზეცას ვაჩუქებ სიტყვების ფლორას,
სადმე დავჯდები მდინარის პირას,
ტკბილად მოუსმენ მდინარის ბორგვას.
განა ლოთივარ.. ? არა ! არ ვლოთობ
მესიყვარულით ვდგავარ დამთვრალი
განა ის სენი ლოთობა არის ?
როცა შიგ გულში, გიდუღს მაჭარი.
დავათრობ ქვებს და დავათრობ თევზებს,
დავათრობ ფრინველს , დავათრობ ცხოველს,
დავათრობ ღვინოს ,დავათრობ არაყს,
შენთვის დავათრობ სიმთვრალის მორევს.
ახლიდან შევკრავ სამყაროს საზღვრებს,
მზეს ვაჩუქნინებ მთვარეზე ვარდებს
მუდამ იქნები ჩემში ლამპარი
მეკი კვლავ ვივლი შენით დამთვრალი.