სამყარომ თითქოს შეიცვალა წამში ფერები
თითქოს უეცრად ყველა ფერი გამიფერმკრთალდა...
ვხედავდი ჩემსკენ მოდიოდა ისე უშუალოდ
თითქოს ამ ქვეყნად არაფერი ენაღვლებოდა...
მაგრამ იმასაც ვამჩნევდი ფარულს
დარდებს რომელსაც არვის ანდობდა...
ვხედავდი, ვგრძნობდი, ჩემთვის მტკიოდა...
ჩემთვის ძვირფასი საკუთარ თავს ეომებოდა...
ო, როგორ ძლიერ მინდოდა მეთქვა
ფარული დარდი მეც მაწამებდა...
ო, როგორ ძლიერ მკლავდა სურვილი,
რომ მარტოობა ერთმანეთისთვის გაგვეზიარა...
რა მოხდებოდა იანვრის სუსხში,
რომ ერთადერთხელ ერთმანეთი შემოგვეფარა...?!
როგორ მინდოდა... როგორ მინდოდა...
რომ მხოლოდ ერთხელ ზამთრის ცივ ღამეს
შენი სითბოთი ჩემი სული გამომეკვება...
მაგრავ ვხედავდი შენ მიდიოდი
ისე უშუალოდ, ისე ამაყად
თითქოს ამ ქვეყნად არაფერი აღარ გტკიოდა...
და მეც ყოველდღე ვცდილობდი ბრძოლას
საკუთარ თავში რწმენის ჩანერგვას...
რომ შენ უბრალოდ დარჩი წარსულში
და მომავალში ყველაფერი კარგად იქნება...