თითქოს არაფერი

- ვგრძნობ , რომ დავილიე, გავჩერდი! ყველაფერს ერთად მოუყრია თავი და იმ სარკიდან მიყურებენ სადაც ყოველთვის ვიხედები, ყოველთვის ვიცოდი, რომ ყველაფერს შევძლებდი და მართლაც ყველაფერი ადვილად გამომდიოდა ალბათ იმიტომ, რომ შემეძლო ასე უბრალოდ ყველა

თითქოს

თითქოს ჩემი სითბო გაქრა,ჩემი ალერსი დადნა,მე მენატრება კრძალვა ასევე ფლირტით დაღლა.მე რომ ვუყურებ შენს სახეს,აციმციმებულ თვალებს,ასევე ღიმილს შენსას მე კვლავ მეძლევა ძალა.თან ვფიქრობ ნეტავ ისაა?

ის რაც არ ვიცი (დასასრული!!!)

იმ საღამოს ჯერ კიდევ თბილოდა, თბილოდათ უბატრონოებს რომლებიც ღამის გატარებას რომელიმე ბუნკერში აპირებდნენ, თბილოდათ მერცხლებს ზუსტად იმ მერცხლებს რომლებსაც ხეზე ჯდომის მეტი

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი5)

ყოველთვის მიკვირდა, როგორ ახერხებდნენ ადამიანები არ ეგრძნოთ მარტოსულობა, არ ყოფილიყვნენ მარტო, ჩემი ცხოვრება ისე გაილია, ბევრ ხალხში და მარტოსულად, თითქოს როცა მართლა გვერდით

დაბრუნება (თავი 6)

ნახევარ საათში მასთან ვიყავი. კარზე დავუკაკუნე, კარები რომ გააღო ისეთი სახე ჰქოდა უეჭველი ეძინა.-ჩემი გოგო მოვიდაა? -ჩემს დანახვაზე ცოტა გამოფხიზლდა ალბათ. -მოდი ჩემთან. -შევედი თუარა ისე ჩამეხუტა თითქოს

Lacrimosa [7]

რამოდენიმე დღე დედამისთან გაატარა. ბოლოს თავს უკვე ზედმეტად გრძნობდა. ხედავდა, როგორ ევლებოდა თავს ჟერარდი თამარს. მისი საჭიროება თითქოს აღარ იყო. რამდენიმე დღეში საფიამ დაურეკა. -სალამი, მეგობარო. საქმე მაქვს. კასანდრამ პიცის უზარმაზარი ნაჭერი

ცის არტ ყელა ( ნაწილი 18)

- იცი?! ახლაც მას ვხედავ.. ისე ცხადად თითქოს ჩემთან იყოს. მის ყველა ნაკვთს აღვიდგენ. ახლა მოწყენილია, თეთრი სარაფანი აცვია,ანგელოზს ჰგავს დედი.. ბრიალა შავი თვალები ცრემლით აქვს სავსე. თვალების დახუჭვის მეშინია

გოგონა ნიღბით [ნაწილი მეშვიდე]

აქედან რომ წაგიყვანეს, კარგად იცი, რომ მე დაშენ მაქამდე სულ ერთად ვიყავით, შენ შეიძლება არ გახსოვს მაგრამ შენზე უფროსი ვარ 3 წლით და უკეთესად მახსოვს, როცა წაგიყვანეს, თითქოს ჩემი ნაწილიც გაიყოლესო, ძალიან გამიჭირდა, ვფიქრობდი, რომ საუკეთესო

სიკვდილის ცეკვა 1

თითქოს ნაცრისფერ ფერში ჩაფლული ქალაქი გაფერადდა.. მძღოლს მადლობა გადავუხადე და კორპუსის წინ ჩამოვედი.. მაღლა ავიხედე , სუნთქვა შემეკრა.. მხოლოდ ერთი ფანჯარა, ერთ სართულზე სხვა ყველას ფონზე,

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 22)

თითები მაგიდაზე თანმიმდევრობით დაატკაცუნა,წარბები შეეკრა და ესე გაჩუმებულიყო ერთხანს ჩაფიქრებული,ჭაღარა გარეულ წვერზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და თვალებიდან თითქოს ნაპერწკლები იყრებოდა.