იწვნენ მდუმარედ წმინდა ბერები,
და ფრესკებს ღამის ჩრდილი ფარავდა.
ცას სინანულის ახრჩობს ცრემლები,
მე კი სიჩუმე უფრო მზარავდა...

ისევ მდუმარედ იწვნენ ბერები,
შავი მანტია ტაძარს უვლიდა.
როცა თბილ კედლებს მოვეფერები,
მომეპარება ღამე ზურგიდან...

მანუგეშებდნენ მშვიდი ბერები,
და ბეთანია მარტოსულს გავდა
და სანთლის შუქზე კრთოდენ ფრესკები,
მე უკვდავების შიმშილი მკლავდა.

ვრეკავდი ზარებს სუსტი ხელებით,
და ეს ტკივილი ვინ არ იცოდა.
ჯვარცმულ უფალთან წმინდა ბერები,
და ღვთისმშობელი ჩემზე ტიროდა