თუმც დაგვიანებით, სიტყვას გაძლევ, გაზაფხულდება. კვლავ ყვავილებით აივსება ცხოვრების გზები. ჩემს ყველა დილას შენი სითბო ისე უხდება, როგორც ანგელოზს, სისპეტაკით, გაშლილი ფრთები.
თავად სამოთხის ეს სიდიადე რომ ეცოტავა ერთ-ერთ ანგელოზს, წასვლა მოუნდა, მაგრამ ვერ მიდის, როგორ წავიდეს?! როგორ გაბედოს?! როგორ დახუროს მის უკან კარი?! როგორ წარმოთქვას: "მე ვრჩები მასთან"?! როგორ გაუშვებს ჭკუათმყოფელი
თუკი ერთდებიან, მერე რატომ იყრებიან გზები?! უცებ დამივიწყე, მაგრამ მიზეზს მე ვერაფრით ვხვდები! თუკი ერთმანეთით ვხარობთ, მერე რატომ ვთელავთ გრძნობებს?! ზამთარს არ უხდება სითბო, ამ დროს მხოლოდ უნდა თოვდეს!
ძალიან მინდა რომ უჩემოდ ცრემლად დნებოდე, თუმც შენ თუ ნახავ ჩემისთანას, მეც შემძლებოდეს!... ქარი უბერავს ოცნებებით მსურს შემხვდებოდე, შენ თუ შეიძლებ ტრფობის ჩაკვლას, მეც შემძლებოდეს!... მინდა ახალ წლის მობრძანებას გულით