სულში ხელები,
მეფათურება
დავიბადებით
მებადურებად,
თეთრი კედლები
და გვემუქრება,
სულის წამებით
განადგურება.
გზა თუ აღარ ჩანს
დარჩა სიბნელე,
აზრიც დაკარგა,
სიტყვა "მიშველემ:
რამის დანახვამ
იცის მიჩვევა,
გზა თუ აღარ ჩანს,
სხვა ვერ გიშველის.
წამი გვეცლება
ყოველ წამს ხელში
რაღა შგვრჩება,
გულში გვაქ ნემსი
თავისუფლება
ბრბო ხალხის მწყემსი
ხალხის თვისება
ვანთხიოთ გესლი.
ვერ გავძლებთ დიდ ხანს
თუ გვქონდა ტივი,
ხსნის გზას დავსახავთ
ჩვენი მოტივით,
ერთი დაგვაკლდა
ყოფა გიჟივით
და გამოსახვა
სრულ პოზიტივის!
ე.მ.
5 თებერვალი 2017

მოკლედ არ ვიცი რა გამოვიდა. ღამე 5 საათზე გამეღვიძა სულ ოფლში გაწურული, კოშმარი ვნახე რაღაც. შემდეგ კი რაღაც აზრები ამეკვიატა, და იქამდე ვერ დავიძინე სანამ ეს ლექსი არ დაიწერა. წაიკითხეთ (ვინც კი კითხულობს, რადგან არ მაქ პრეტენზია ყველას მოსწონდეს და ყველა კითხულობდეს) და შეაფასეთ (თუ გინდათ ობიექტურად თუ გინდა სუბიექტურად)... ჩემი მკითხველები... ჩემთვის ჩემს უძვირფასეს ადამიანებად ითვლებიან. უცხოები, მაგრამ მაინც ნაცნობები და საოცრად საყვარლები, რომლებსაც მეც გავუგებ, ისინიც გამიგებენ და ჩემი ლექსებიც გაგიგებთ და გაიგებთ თავისებურად. მოკლედ, ჩემთვის ისეთი ძვირფასები ხართ, როგორც პატარა ბავშვისთვის ნაყინი, რომ არ ყიდულობენ და ტირილს იწყებენ: მინდა! მინდა!-ს ძახილით.
გაფასებთ მეგობრებო, ყველა ადამიანს უნდა შეეძლოს სიყვარულის გამომჟღავნება და მისი მიღება. მე არ მიმაჩნია რომ ძალიან ვარ სიყვარულით სავსე, მაგრამ ვცდილობ ყველასადმი მაინც, რომ გაგრძნობინოთ როგორი ძვირფასები ხართ. მადლობა ყურადღებისთვის.