იასამნის ხეს ქარი არხევდა,
შენს ფანჯარასთან კვირტებს არწევდა,
...ღამე...
გონების კარნახს გული ანგრევდა,
დამალულ გრძნობებს ხარბად ავლენდა..
...და მე...
შენს ნალოგინარს ხელი არბევდა,
სხეულის ქარგას ფიქრად აგებდა..
...რამე...
ამ წარმოსახვას ნათელს არ ჰფენდა
და მზვერავ თვალებს შურით ავსებდა...
...მიშველე, მთვარევ!...