ქალი სილაღით, სინაზით სავსე
სულ ბედნიერი, სულ მოცინარი
შენს გამო სიკვდილს რომ არ ინანებს.
შეხედავ თითქოს სუსტი არსება
გიმზერს თვალებით გაბრწყინებულით
ფიქრობ ზედმეტი არასდროს უთხრა
არ განიცადოს დარდი, ტკივილი.
სულის სიღრმეში იცი რარიგად
ძლიერ, ამტან და უშიშარს იცნობ
მაგრამ ექცევი როგორც თოჯინას,
შემთხვევით რამე რომ არ ატკინო.
ებრძვი ცხოვრებას, უსამართლობას
ცდილობ პირისპირ დაუხვდე მედგრად
თითქოს არ იცი ამას რატომ იქმ
იმ წამსვე თვალწინ გიდგება დედა.
იხსენებ წარსულს, ბედნიერ დღეებს
დღეებს, დედა რომ გილამაზებდა
გულში ჩამარხულ იმ ტკბილ ოცნებებს,
ცხოვრების მიზნად რომ გიქცევია.
სულ პაწაწინაც რომ წარმოიდგენ
მომავალს, საშიშს და თან სანუკვარს
იმ წუთსაც ფიქრობ ეს მომავალი
მოეწონება თუ არა დედას.
შენი ცხოვრების თითოეულ წამს
შენს ტკბილ, თბილ დედას რომ უკავშირებ,
კარგო ეს ახირება კი არა
დედა ბუნების წესია ისევ.
სიტყვებით მეტი არაფრის თქმა მსურს,
მხოლოდ ქმედება მწადია ახლა,
წავალ დედიკოს ჩავეხუტები
და დავუკოცნი თვალებს ბრიალას.
(ანი არაბაშვილი)