ხო და,რას ვიძახდი,მომენატრე მეთქი?"...
უკვე რა ხანია ასე ძლიერ გნატრობ...
განა შენ გაკადრე მხოლოდ სტროფი ერთი?!
მთელი პოემები მოგიძღვენი,კარგო...

ბნელ ღამეს ვათევდი,თვალი ვერ მოვხუჭე,
შენზე ოცნებების ქვეყანას ვესტუმრე...
ღამის გუშაგებად იქ ისხდნენ მუზები,
კალმის მოწოდებით მხვდებოდნენ ულევნი...

იქვე იღვრებოდა პატარა სანთელი,
წვეთებით დაწერა მან შენი სახელი,
კალამთან ეძინა დაღლილ ფურცლის ნაგლეჯს,
სადაც გავიხედე,ყველგან შენი სახე...

სხვა გზაც აღარ მქონდა თითქოს მე იმ წუთას,
ყველა ჩურჩულებდა: ნახე, როგორ უყვარს...
იმ ფურცლის ნაგლეჯზე სტროფი წავაჯღაბნე,
ამით სიყვარულიც თითქოს გავაღრმავე...

თითქოს, ეხლა წამიც უშენოდ ტანჯვაა
და თითქოს ცხოვრება ამან გაამძაფრა.
თითქოს უშენობა მე სასჯელად მექცა,
თითქოს სიყვარულის ეხლა მართლა მჯერა...


ავტორი: გურამი ხიზანეიშვილი