ნიკა ჩერქეზიშვილი
ან ჩაი – “ლიმნიანი”, “KENT”-ი ღერებით და ბედსაც არ ვემდური. დამყვა ხასიათი, ისე ჯინიანი, შენც კი არ მინდიხარ – არაპოეტური. წუხელ მთელი ღამე ქარი ხმაურობდა, სისხლი გასდიოდათ ფანჯრებს მინებიდან. ალბათ ორი ფეთქვა დარჩა ამ გულს, ჰოდა, თუნდაც ერთი იყოს – მხოლოდ შენთვის მინდა. მიჭირს ვუყურებდე დილას გათენებულს, სანამ ვინატრებდე ისევ დაღამებას, მოდი, დაენახე წამებს გაჩერებულს, მოდი, გეხვეწები, კოცნით დამღალე და… გამოვიჯახუნოთ კარი გამეტებით, ოთახს შევატოვოთ ყოფნა ყოფითი და ისე ჩამასუნთქე შეშლილს პლანეტები, რომ ეს დედამიწა მოწყდეს ორბიტიდან *** ისევ არეული დამაქვს ნაბიჯები, შარვალს ცარიელი ჯიბე გამოჩრია. ისე მომყვებიან ზურგში ნაბიჭვრები, ვხვდები, თუ დავეცი – ყელსაც გამომჭრიან. მაგრამ არაფერი, სხვა რამ მედარდება, მაინც რანაირად ყოფნა დავიჩემე, დღეში თითო დარდი მაინც მემატება, ყელში ამოვიდა, ჰოდა, დავიჯერე, რომ ამ ცხოვრებაში თუა გადარჩენა – ჩემთვის – მხოლოდ მისი თბილი თითებია, მხოლოდ მისმა თბილმა სუნთქვამ დამაჯერა, ჩემი თვალები რომ ისევ ინთებიან. ჰოდა, მოდით, ძმებო, თავი დამანებეთ, თქვენი წიაღსვლები თქვენთვის დამითმია, მე კი მას მოვძებნი მთელი გამალებით, გულში ახლა ისე ფეთქავს არითმია, რომ დროს მგონი ყველა რამსი აერია, ვეღარ დამეწევა უკან ბარე ორი. ახლა ეს ცხოვრება ჩემი ჰაერია, მხოლოდ ნაბიჯი მაქვს ისევ არეული. *** წვიმა როგორ მოვა – ცაა ცარიელი! დაბლა გამომშრალი გდია დედამიწა. მინდა მოვიშორო ხორცი – ბარიერი, მკერდზე სიგარეტით გული ამოვიწვა. გარეთ ქუჩებია ისევ სისხლიანი, თუ არ გავუფრთხილდი ნერვებს – დამაწყდება. სულში ისევ ძველი დარდი მიღრიალებს, მჯერა, მხოლოდ შენი სუნთქვით დამარცხდება. მოდი, გეხვეწები, ასე ბანალურად გთხოვ და ამ სიტყვებზე ცოტა მეღიმება, თორემ ამ ცხოვრებამ ისე გამანულა, ჩემი სიკვდილიც კი გროში ეღირება. მოდი, თორემ სისხლი დადის ვარაუდით, ჰაერს ვეღარ ვხედავ, ისე ჩაიხუთა. თუნდაც მერე კედლის მხარეს გადაბრუნდი, თუნდაც გამებუტე, მოდი, ჩამეხუტე. *** შენ ნამდვილი ხარ და მაშინ, როცა ცას ღრუბელი ფარავს, ანუ, როცა ცივა ცაში, ჩვენი სახლის კედლებს ათბობ. შენი სახელია – მარა, ჩემი ცოლი ხარ და როცა, სულში მივარდება ქარი და ჭუჭყით მევსება ხორცი, არასოდეს მტოვებ მარტო. შენი სახელია – მარა, მზისკენ გაქცეული მკერდით ათას საიდუმლოს მალავ და შენს აღმოსავლურ კერტებს რკალავს ჩრდილოეთის ქარი. შენი სახელია – მარა, ქალი ხარ, უფრო კი ბავშვი, ნეკნი არ ვიცი და მალა ხერხემლის, როცა ხარ სახლში – ქუჩას ეფინება შუქი. შენი სახელია – მარა, ვართ სულ უბრალოდ და ჩვენთვის, არც ვინმეს სიყვარულს ვპარავთ, გვყავს ჩვენი შვილი და ღმერთი ერთმანეთს ყოველდღე გვჩუქნის. *** მიყურებ და ისევ, არ იცი, რა მითხრა, დღეს ჩვენი სახლიდან ისმოდა სტრავინსკი, მოდი, გავმარტივდეთ და პირველ საკითხად შენ ალბათ ჩაი და მე ყავა დამისხი. მერე, ჩვეულებრივ თვალები დახარე, ხომ იცი, შენს დახრილ თვალებზე ვგიჟდები, ისე, რომ ერთ წამსაც ვერ ვითმენ, ახლავე, სულ უფრო მეტად და საშინლად მინდება მაგ შენი თვალების დახრილი სიგიჟე, მაგ შენი თითებით დაკრული მაჟორი, და ვხვდები, ნერვებმა ბოლომდე მიმიშვეს და სისხლმაც დახეთქილ ძარღვებში გაჟონა. ავტორი:ნიკა ჩერქეზიშვილი. ჩემო საყვარლებო გადავწყვიტე ჩემი უსაყვარლესი პოეტის ლექსები შემომეთავაზებინა რომლებიც მის კრებულში საუკეთესოა მიყვარხართ ყველა 
|
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
