მუსკის ნოტები,
ნელა იცვლება,
სადღაც სონატა
თავისითვის გაჰკივის,
არავის არ უსმენს
ტკივილით აღსავსე
გულიდან იგლეჯს,
და ხალხისკენ გაისვრის.
მიდიან ფიქრები
უაზროდ უკვალოდ,
თითქოს გააასწრებთ,
ბედის ბორბალი.
ისევ ტრიალებს
ტრიალებს,თავისთვის
უაზროდ,უკვლოდ,
ქუჩაში ნამყოფი
ძაღლივით მარტო ვარ
გვერდით კი რატომღაც
არავინ აღარ მყავს.
ვიდექი სულ მარტო
წვიმისგან დევნილი
ალბათ წვიმასაც
მოვბეზრდი უაზრო.
ქუჩის კუთხეში
მშვიდად ჩამოვჯდები
დაგელოდები,ვიცი
მოხვალ მაინც
გამითმობ ხელებს
და წყნარად მიმიხუტებ
თითქოს გართმევდეს
ჩემთავს ალიონი,
ნელა მოიწევს
ჩვენსკენ განთიადი
თითქოს სწყურია
სამყაროს ათბობდეს.
მზე მოდის ნელა
და თითქოს მოწყენით
ქუჩას მიუყვება
შორი ნაბიჯებით.


პ.ს
როგორც წესი ჩემს ლექსებს არავის ვუძღვნი მაგარამ ამჯერად ამ ლექსსს ვჩუქნი ადამიანს რომელიც ჩემთვის მნიშნელოვანია.მის გარეშე ვერ წარმომიდგენია რა იქნება

my chocolate " ელპუჩინო" ვიცი ასე რომ გეძახი არ მოგწონს მაგრამ მაინც.გიძღვნი სიყვარულით მიყვარხარ