წლობით ნაგროვები ტკივილი
ნელ-ნელა ჟონავს უკვე ვენებიდან...
წარსულის მწარე გამოცდილება
ანგრევს აწმყოს და მომავალს ერთად...

უცებ მოვარდნილი ბედნიერება
უკვალოდ ქრება... კვდება ოცნება...
ძლივს ნაძიები ის აღმაფრენა
ისევ იკარგება... უბრალოდ ცვდება...

თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ გავუშვა...
მოგონებები გავაქრო ჩემში...
მაგრამ რთულია... დაძლევა მიმძიმს...
ტკივილი ისევ მომავალს მიშლის...

არ ვიცი როგორ დავძლიო შიში...
რით ვანუგეშო ისიც...???
ვიცი რთულია მისთვისაც... უმძიმს...
საერთო ტკივილი ჭკუიდან შემშლის...

არ მინდა წარსულს შევწირო აწმყო...
ჩვენი მომავალი გავაქრო... რატომ???
ვიცი რთულია რომ მაპატიოს...
ის შეცდომები მეც მტკივა, მაკრთობს...

მაგრამ იმდენად უკვე ვუზრდელობ...
რადგან დაბრუნდა პატიებას მოვითხოვ...
გულის სიღრმეში თავს ვერ ვპატიობ,
თუმცა პატიებას მისგან კი ვითხოვ....