და სულ სხვა არის არჩევანი ჩემი ცხოვრების,
რომელსაც უწინ სატრფო შევარქვი.
ის გამუდმებით ფიქრებში მეტრფის,
ფიქრებიც მასზე ლექსად ამოვთქვი.
მე პოეზია გავიშალე ცხოვრების გზაზე,
და მას არადროს გადავაფარებ თავზე სუდარას.
ის მნათობია ღამის მდუმარე ცაზე,
ახლა ის ისმენს ჩემგან მუდარას.
ამავდროულად მას ბეჯითად ვეარშიყები,
მსურს რომ დავიპყრო მისი მწვერვალი,
პოეზიურად მის მორევში მე ვირიყები,.
აი გამოჩნდა გალაკტიონის ფეხის ნაკვალი,
მასზე ვიარო არ გამოდის, თავხედობაა,
ის ხომ მეფეა თვით პოეზიის აღმაფრენის.
სიტყვა შევკადრო? ეს ხომ თავხედის უზრდელობაა,
ის ხომ ბურჯია პოეზიური ქართული ენის.

***
ველოდები თქვენგან კომენტარეებს <3