ჩემი ტკივილი რომ ენახა ღრუბელს დაიწყებდა სკდომას
გაზაფხულზე დაიწყებდა თოვას, ზაფხული დაემსგავსებოდა შემოდგომას..
წვიმა შეაშრებოდა მიწას, ეს ტკივილი აატირებდა დედამიწას...
ზღვა დაიწყებდა ღელვას, ცაზე გამოჩნდებოდა ელვაც...
ყვავილებს დაატყდებოდა ძირები რომ ენახათ უშენოდ როგორ ვიძირები...
ხეებსაც გასცვივდება ფოთლები, და რატომ ამას ხო ხვდები?
ჩიტებს გაუსკდებოდათ გულები რომ გვნახონ განშორებულები...
გრძნობა სიყვარულსაც მოეღება ბოლო სიძულვილი დარჩება მხოლოდ.
უშენობით ვარსკვლავებიც კი აღარ ბრწყინავს მთვარეს უკვე ღამითაც სძინავს...
მზეც აღარ ანათებს ყოველდღე ყინავს ჩემი გული კი შენზე ოცნებით ფრინავს...
შენმა წასვლამ მაგრძნობინა ტკივილი სახეს მოანატარა ღიმილი.
თვალებს აღვრევინა ცრემლები მომივლინა განსაცდელები...
უშენობას არმპატიობს უფალი ხვდება რომ უშენოდ ვერ ვარ თავისუფალი...
უშენობაზე წერამაც დამისივა ხელები ისედაც ტანჯულს მგესლავენ გველები...
ჩემზე შემყურე ამიტირდა დედა შვილი მასზე ადრე რომ დაუბერდა...
ვეცოდები ყველას, ყოველდღე ვითხოვ შველას. გულით ვატარებ წყენას სხეული იწყებს მსხრევას...
უშენობით ყოველი წამი წლებად იქცა დღე ღამედ გადაიქცა გოგო ვინც მიყვარდა ხელი გამიშვა სხვასთან გაიქცა...
ადრე, უკვდავებაზე ვწერდი მოკვდავი ხელებით მწამდა სიყვარულის რომელსაც მე და შენ ვეხებით და შენ კი სიყვარული დამარხე გადაუარე
ფეხებით...
ყველაფერი ვცადე მაგრამ მაინც ვერაფერს ვერ ხვდები შენაირ ჯიუტს ვერსად შეხვდები!
შენ არ გესმის რაძნელია ასწავლო ადამიანს გრძნობების ფასი ალბათ მარტო მევარ ასეთი თარსი რომ აღარ მქვია შენი ძვირფასი...
მომკალი სიყვარულში მაგრამ ვერ მოკალი სიყვარული ჩემში მე ისევ მიყვარხარ მაგრამ აღარვარ გულში შენში.
მე შენი ბედნიერება მინდოდა და ახლაც ეგ მსურს! მე შენთვის ვავნებდი სხეულს, გულს, და სულს!
შენ უკვე მიწოდებ ალბათ წარსულს მაგრამ მე ვერ გიტან ჩემგან წასულს!
უსასრულო სიყვარულიც თურმე დროზე ადრე დასრულდა ოცნება არ ასრულდა ყველაფერი დასრულდა.