მეც ვიცი ,მოვა ჩემი დრო.
მეწვევა უცბად სიკვდილიც,
წინ წამიძღვრება თამამად
და დამთავრდება ტკივილიც.

ნუთუ ეს იყო ცხოვრება?!
ასე უცბად რომ დამთავრდა?!
მარტო სხეული კიარა,
ჩემი სახელიც გათავდა.

იტირებს ისევ აპრილი,
თვე ჩემი დაბადებისა.
მას ანუგეშებს მაისი
ჟამს სიკვდილთ გალაღებისა

ჩემს გაციებულ ხელებზე,
დედის ცრემლები ეცემა,
კვლავ ანუგეშებს ისაზრი
რომ ,ის სიზმარში იქნება.

თქვენ თუ გადაგავიწყდებით
გაზაფხული არ დამტოვებს
იგი უცვლელი წესებით
ია-ვარდით მომიგონებს.

არიტირებს ჩემი სატრფო,
რადგან ჩემი გრძნობა კვდება,
მაგრამ , ის კი არვინ იცის
ჩემი ლექსი სად ეგდება

სიკვდილი სხეულს წამართმევს .
სულს კი იგი ვერ მომიკლავს,
და თუ ,ძლიერ მოგენატრე
ცივ ქვასთან ვარ და მოდი ,ხვალ.

ის დროც მალევე მომიწევს ,
როდესაც, მიწა გავხდები.
აი მაშინ კი ნამდვილად
ჩემი ლექსივით გავქრები