მე შენ მიყვარხარ, ამბობ და კრთები...
თითქოს ჩვენ ქვემოთ იშლება ფსკერი,
აწითლებული, თავს მიწისკენ ხრი
ზედ ჩამოგეგცა თითქოსდა ჭერი.
რამდენად რთულია გრძნობებში გატყდე,
თავს აიძულო სიტყვებმა გაგცეს,
გული საგულეს მოსწყვიტო სწრაფად
და გონებაში იწყევლო ბედი.
რას გიპასუხებს, რა იცი კარგო?!
იქნებ იცინის, დაღუპვას ლამობს,
შენ კი გიფეთქავს კანის ქვეშ სისხლი,
თითქოს ლავაა, მხურვალე სითხით.
რომ გიპასუხოს-არ მინდა,დაგთმობ,
შორს წადი ჩემგან, შენს სიტყვებს ვნანობ,
თუ გაგეყინა ეგ ლავა კარგო,
სიცოცხლე დასრულდეს,წამებში ნატრობ.
მაგრამ ის სხივი გაკრთა მის თვალში
მორცხვად გაბედა და გითხა, მეცო
მერე გინდა, რომ დრო გაჩერდეს
წამებმა შეწყვიტოს რეკვა და ეყოს.
ტალღა საამოდ ცეკვავს სხეულზე
გრძნობები ცად ნატრობს აჭრას და ფიქრობ,
მე, რომ არ მეთქვა-მიყვარხარ ჩემო!
ვერ გავიგებდი,რომ თურმე, შენცო.