როცა თითქოსდა უმჯობესდება
შენი ცხოვრება ერთფეროვანი
და როცა უკვე შენს ყოფას ავსებს
მიზნები დიდი და მეგობრები.
როცა ფიქრობ რომ დროა გეღირსა
შენც ის ცხოვრება სულ სანატრელი
ერთფეროვნებით დაღლილს დაქანცულს
დღეებს ნათელი ფერები შეცვლის.
რომ ფიქრობ თითქოს ყველაფერი გაქვს
რაც კი ოდესმე გიოცნებია
წამსვე იცვლება კვლავ ყველაფერი
აშენებულიც ინგრევა იმ წამს.
ნათელ ცას მუქი ღრუბლები შეცვლის
თავიდან თითქოს გაგიხალისდა
ახალი გრძნობა უკვე ნაცნობი
შენი ყოველ დღის აჩრდილი გახდა.
მაგრამ ეს გრძნობაც შენს მოკვლას იწყებს
შიგნიდან დაგღრღნის, გაგანადგურებს
უთქმელ სიტყვებს და შენს გულის ტკივილს
ვეღარ გაანდობ ვეღარც ახლობელს.
ნელ-ნელა ხვდები რა ღრმად შეიჭრა
მასზე ფიქრები შენს გონებაში
მაგრამ როდესაც გულიც ვერ შეწყვეტს
ოცნებას მასზე მაშინ მიხვდები:
ახლა მუდმივი ყოფა ტანჯვაა
ყოველი დღე და ისევ ის სახე
შენს განცდებს ვერვინ ვერ იგებს ახლა
მაგრამ შენც არ ცდი ახსნას რაიმეს.
როცა იცი რომ ვერც გაგიგებენ
რთულია მართლაც ამის გაგება
მხოლოდ ნაცნობი სულ მალე შენთვის
სულ უარაფროდ ძვირფასი ხდება.
რომ ეჭვიანობ მაშინაც როცა
მანაც არ იცის რას გრძნობ მის მიმართ,
მაგრამ იმედი მაინც არ ქრება
იქნებ განიცდის ისიც მსგავსს მძაფრად?!
სულ ეს კითხვები, ფიქრები იქნებ
ილუზიაა მხოლოდ იმედის,
მაგრამ ეჭვებიც არ ჩნდება ასე
თუ რამ მიზეზი არა დევს მასში.
რაც გინდა იყოს უკვე არ ვნაღვლობ
ნეტავ შემეძლოს გულის მოსმენა
რომ გავერკვიო ჩემს თავშიც იქნებ
იქნებ გავუგო ჩემს გონებასაც.
მერე ამ ძალამ რომ მომცეს ნიჭი
გავიგო სხვების ფიქრი და განცდაც
და ნეტავ შევძლო რას გრძნობს, განიცდის
ისიც ჩემს მიმართ ან თუნდაც სხვისას.