აქ ისევ დრო გარბის და ვხვდები,
რომ უმნიშვნელოა, ათასჯერ ჩავარდნილი ცდები..
თითქმის ყველაფერი დავკარგე და რაღა დამრჩა სხვა?
მხოლოდ შენ არსებობ დღეს და ჩვენი იმედების ზღვა...
მე დღეს აქ იმედებით ვარ სავსე - თუ გაგიკვირდება,
გეტყვი რომ ბევრი გავმაზე, მაგრამ ვდგავარ ამ გზაზე.
რასაც შევალიე წლები, თუ ვინმე დაუფიქრდება
ნახავს რომ იგივე ვარ ისევ, რადგან ვერ ვიცვლები...
მე ისევ პესიმისტი ვარ, მაგრამ წინ მივიწევ და ფრთებს ვშლი
და არ მჯერა რომ თავისუფლებაა მხოლოდ მთებში,
რადგან შენით ვსუნთქავ დღეს
- მკერდში ათასჯერ ფეთქვით
ჩემგან თუ სულ სხვა რამე გსურს
- რა გინდა ამაზე მეტი?!
მე რაც შემიძლია დღეს, ყველაფერს ვაკეთებ მაქსიმუმს
ბევრსაც ამის შურს,
რომ დავიწყო ჩამოთვლა.. მეტი, რა მაქვს?
რაც ცივ დეკემბერში მათბობდა, ისევ ის ზმანები
და რაც მთავარია ისევ გულწრფელი თვალები...
აქ თავს
სხვაგვარად ვერც ვარჩევ..
მინდა მაგრამ ვერ ვაჩვე
ვებრძვი კვლავ ჩემს ხასიათებს,
თუ არ შემიწყობს ხელს, უარესად დამიმატებს
წავალ და ძებნას დავუწყებ!
-უკეთეს ვარიანტებს...
მაგრამ არც ბევრი მაქვს დრო, ისევ რომ გავფანტო რაში?!
ან რისთვის დავიკარგო, თუ არავინ შემხვდება გზაში?!...
და თუ კი წავალ, მხოლოდ შენს ცხოვრებას წავიღებ ბარგად
რადგან სხვა არავინ და არაფერი მჭირდება საგზლად...
მე ისევ ვატარებ ცდებს და ხშირად ასე მგონია..
რომ რაც არ მქონია აქამდე, ალბათ არც მექნება არასდროს,
ჩემთვის ძვირფასი წამები, ისევ ტკივილების დროს მიაქვს
და თქვენ კი არა, ზოგჯერ ფეხებზე ვკიდივარ სამყაროს...
მე დღეს ვცდი - ხვალისთვის არ არის დრო,
თუ შენ მცდი - გაქცევა რომ დავაპირო
არ გაგიკვირდეს, იმედი თუ გამიცრუვდა..
ალბათ არ ველოდი სიშორეს - ჩვენ ხომ უფრო მეტი გვსურდა?!
ჯერ მხოლოდ მიზნებს შორის შენ ხარ - პირველი სამიზნე
და რადგან შენც იცი რომ არაფერი დამრჩენია სხვა,
ვიცი რომ შეგიძლია, მეტი მონდომებით გარისკე!
სანამ ჩვენში არ დამშრალა ეს იმედების ზღვა...

აქ ისევ დრო გარბის და ვხვდები,
რომ უმნიშვნელოა, ათასჯერ ჩავარდნილი ცდები..
თითქმის ყველაფერი დავკარგე და რაღა დამრჩა სხვა?
მხოლოდ შენ არსებობ დღეს და ჩვენი იმედების ზღვა...