წავა შორს,დღეის შემდეგ აღარ გინატრებს,
შენ კი ხედავდი,მაგრამ მაინც გენატრებოდა,
გავა დრო,დროის შემდეგ ამას ინანებს,
მას სულ ხედავდი,ხედავდი და მაინც გელანდებოდა.

ისევ დადუმდები როგორც ჩუმი გაზაფხული,
ხმას ვერ ამოიღებ მისი დანახვისას,
არ დაივიწყო შენ ის ზაფხული,
გული რომ გტკიოდა მასთან ყოფნისას.

ისევ ჰორიზონტზე წახვალ შორს გაცურავ,
იფიქრებ მოსცილდე შენ ამ ჯოჯოხეთს,
სამოთხის კარამდე ცოტა რომ დაგაკლდება,
შიში შეგაშინებს და უკან დაგაბრუნებს.

სახლისკენ მიიჩქარი,ნასვამი ხარ,მაინც აგვიანებ,
დედა ფარდის უკან გელოდება თვალებ ცრემლიანი,
მეხუთე საფეხურს გასცილდები,კარი ღია გხვდება,
შემოდი შვილო რატომ,რატომ აგვიანებ.

თავს საწოლისკენ მიათრევ
მაგრამ სულ ტყილად,
ძილის გეშინია,
რადგან არ ჩარჩე და აღარ იტირო,
მაგრამ შენ ეს მაინც გინდა.

ყოველ წამს შენ ის გახსენდება,
ყოველ წუთს კი ცრემლებს იწმენდ,
ჩუმად ტირიხარ არავინ გაგიგოს ამის გეშინია,
ოცნებობ გული თუ როდის გაჩერდება.

დილაუთენიად გადიხარ ჩუმად,სადღაც იპარები,
გათენებამდე ჩუმად ღმერთისკენ იკარგები,
წახვალ შორს და უშენობას ყველა ინანებს,
წახვალ შორს,წასვლის შემდეგ ყველა გინატრებს.