ერთ დროს მღელვარედ მე შენ მიყვარდი,
როდესაც ზეცა ტირილებს ცრიდა,
ოდესღაც ნაზად რომ შემიყვარდი,
ოდესღაც, როცა უბრალოდ წვიმდა.

შემდეგ სიტყვებმა შენი ღიმილი,
სიწმინდის დარად აამწვერვალა,
როდესაც ნაზად მე შეგიყვარე,
და დაგისახე უგრძეს მწვერვალად.

შენ მაშინ იყავ ნორჩი და ლაღი,
ცხელი ღიმილი გიხსნიდა ბაგეს,
ოდესღაც როცა ჩემს გუში დაღი,
ლექსის ხელებმა უჩემოდ ნახეს.

მარად სულს უქრის შენი ღვთაება,
ამ შემოდგომას მიყვარდი ისევ.
(გულს მწველ ტკივილად რითმა დაება,
და შთაგონებაც, ასე თუ ისე),

შევიგრძენ მყისვე ამბორი ნაზი,
მზიან ზაფხულის, ივლისის წიაღ,
შენ გამშვენებდა სინედლე ვაზის,
და სიანკარე ქალწულის დიახ!

შენ უკვდავება გემოსა კაბად,
და სიავკარგე მოგდგამდა ღვინის,
მაშინ როდესაც შევიქენ ხარბად,
ზაფხულის ცამეტ ან თორმეტ ივლისს.

ერთ დროს მღელვარედ მე შენ მიყვარდი,
როდესაც ზეცა ტირილებს ცრიდა,
ოდესღაც ნაზად რომ შემიყვარდი,
ოდესღაც, როცა უბრალოდ წვიმდა.