იაზონი დამჯდარა და უფიქრია ერთხელ,
საქართველოს დავიძრები ვივლი ღელე-ღელე,
ჩამოვიტან ოქროს საწმისს გავახარებ ბიძას,
იქნებ მერეღა მაღირსოს ტახტი მან მეფისა.

გაეშურა იაზონი თურმე ფაზისიკენ,
არგონავტებს აღუმართავთ იალქნები ისევ,
იაზონი გადაჰყურებს ზღვას ფირუზად აჭრილს,
იმედოვნებს -მე მოვუგებ საქართველოს არწივს.

მაგრამ ასეც ნუიჩქარებ ახალგაზრდავ ჩვენო,
მეფე გელის გამჭრიახი , შენ ტახტის მსურველო,
დაგახვედრებს ხარებს, მხედრებს და სულ ბოლოს საწმისს,
შენი სულის წადილი,ხომ მის პოვნაში არის.

გაიბრძოლა ,თურმე აქაც ჩვენმა იაზონმა,
მაგრამ განა სამართალით მოიპოვა გმობა,
გადაწყვიტა ეთამაშა უსამართლო გზებით,
მედეა კი გამყიდველი მიეხმარა „ხმლებით“.

კარგი ფანდი მოიფიქრეს ამ გვრიტებმა ერთად,
მამას ქალმა გამოსტაცა ეს საწმისი ხელად ,
უსამართლოდ მოიპოვა იაზონმა იგი,
მედეაც თან წაიყვანა, ჩაანგრია ხიდი.
ბედნიერად მიდიოდნენ ჩვენი ფანდისტები*
ბედნიერი სახეებით და წყლიანი გზებით,
მაგრამ განა დიდხანს გასძლო მათმა სიხარულმა,
იაზონმა მიატოვა ქალი მარტოდ, ობლად .
გამწარებულმა მედეამ ესღა მოიფიქრა,
მისი სატრფოს მომავალ ცოლს შხამი დაუმიზნა,
მოსასხამი მოუსხია იმ ქალს მშვენიერი,
მოსასხამით წასულიყო თურმე მისი დღენი.

იაზონი გააფთრებით ეძებდა მედეას,
მაგრამ უკვე გვიან იყო წარვიდა მედეა!
გადაეშვა სამუდამო უკვდავების ზღვაში,
კვლავაც შეხვდა მოხუც მამას კეთილს ხელებგაშლილს.

მამამ კითხა : შვილო ჩემო ,რათა ჰქენი ესე
რათ გასწირე საქართველო და მადლი აღკვეცე
შვილმა უთხრა: მამავ ჩემო სიყვარულმა იცის,
ჩემს აჩრდილს ისიც ეყოფა ,რომ საზარლად იწვის.

განისვენა მედეამ და განვლო ბევრმა წელმა,
მის ლეგენდას დღეს ეწოდა იაზონის ერა,
თუმცა განა სამართალი არს ამაში რამე?
უსაფუძვლოდ მოტყუებულს ცრემლით გავეპარე.
----------------------------------------------------------------------------------
ფანდისტები-იგივე მატყუარები