და ტკივილებსაც უშენობის ნირი ატყვია
სიახლოვესაც ფერი დაჰკრავს რაღაც უხამსი,
სამწუხაროა, იყო ქვეყნად თან ასე ახლოს
და წამებს ერქვას უშენობით ამომხუთავი,
და სიმარტოვეც უფრო მიჰგავს ნაამბობ ზღაპარს,
იყო და არა იყო თითქოს არცა ყოფილა,
სატირალია ადამიანს გაუხდე ღმერთი
მერე უღმერთოდ აიძულო ტვირთის ტარება,
და წლები მიდის, დღეც დღეს ისე უხმოდ მიჰყვება,
შენ სურნელს დღემდე ვეტირები ათას გამვლელში,
სადისტობაა, ყოველ რიჟრაჟს ასე ვხვდებოდა
შენ კი რომელთან ათევ ღამეს აღარც ითვლიდე!