ზოგისთვის რა უცხოა, ნდობა და გატანა
მე კი,ო როგორ,როგორ მჭირდება.
თუ მოგვერია ხალხნო სატანა,
ქვეყნად ცხოვრება გაგვიჭირდება.

ვის უნდა ვენდო, ახლაც არვიცი,
მორგებული აქვთ ირგვლივ ნიღბები,
ამოვიცანი:ერთი,მეორე
აქ მესამეც და უკვე ვიღლები...

ნუ თუ ჩემს ირგვლივ ცირკი გაიხსნა,
და მე მარტო ვარ მაყურებელი,
ამდენ მასხარას ტაშს ვინ დაუკრავს,
ან და რა არის საყურებელი.

მაგრამ,ო ღმერთო ნუ თუ ვიცინი?
გადავბრუნდები ალბათ სულ მალე,
თუმცა სიცილი?რაა სიცილი?
ეს სიბრალული მიაწყდა თვალებს.

აგერ მასხარა თავს დაბლა მიკრავს,
შევცქერი, მაგრამ შორს მიდგას თითქოს,
ის ირიბ ღიმილს ბაგეზე იკრავს,
ვეღარ მიცნოო-სულელი ფიქრობს.

მაგრამ ეს ნეტავ მართლა არ მეცნო,
გელს შევეკითხე- ნუ თუ ის არის?
აგერ მეორც თალებს დაბლა ვხრი,
გავახილე და აგერ მესამეც.

ღმერთ მიშველე ნუ თუ ტაშს ვუკრავ?
არა!. ეს ხელებს ვიფარებ თვალზე,
იმას ნიღაბი კეთილ კაცს უგავს,
მე კი ვიცანი,ვიცანი ხმაზე.

გამოვიხედე,ირგვლივ ცირკია
და გაკვორვება მიკრთება თვალზე,
შენ ჩემო თაო რა დროს ცირკია
შენი ცხოვრება მოეწყო ასე...


უბრალოდ ვეცადე ჩემი გრძნობები გადმომეცა