დღესაც გავათენებ, მე ასე მგონია,
ამ ლექსის წერამ ხომ, მე სულ გადამრია,
რითმა ამ ბოლო დროს ცოტაც ამერია,
იცი? ჩემთან ღამე ცოხლობს პოეზია.

ზოგი წერს ლექსებს სიყვარულზე, მონატრებაზე,
ან კიდევ ზოგიც გასართობათ თხზავს მარიამზე,
მე გადავწყვიტე რომ გიამბოთ ერთ ვიღაცაზე,
რომ გაიზარდა და კვლავ ფიქრობს ის ბავშვობაზე.

შენ ახლა ალბათ ამ წვიმიან ივნისის ღამეს,
ზიხარ სარკმელთან და გაჰყურებ ნისლიან მთვარეს,
შენ ფიქრობ ნუთუ?! მივაღწიე მე აქ რაიმეს,
ფიქრობ იმ წლებზე რომლის გამოც შენ გაღიარეს.

ფიქრობ.. შენ როცა ბავშვობაში რამეს ელოდი...
და მიაღწიე იმ ყველაფერს, შენ რომ ელოდი..
გულის სიღრმეში აიარებ, რომ არ ელოდი..
და შენ არასდროს ეცემოდი, როცა ელოდი..

ფიქრობ ოჯახზე, მეგობრებზე, ნათესავებზე,
ფიქრობ სოფელზე, სახნავებზე, მინდორ-ველებზე,
ბავშვობის წლებზე გატარებულს საქანელებზე,
და როცა ბოღმით უარი თქვი ამ ყველაფერზე.

და მაშინ როცა თამაშობდი შენ თოჯინებით,
შენი გონება სავსე იყო სულ სურვილებით,
რომ გაიზარდე ხომ მიატევე ის შენი ნებით,
არ გაქვს უფლება რომ დაბრუნდე იქ ყვავილებით.