ნუ დამაჯერებ, მიილია ბავშვობის წლები.
და ის დღეები, ნატკენ მუხლს რომ კოცნა შველოდა
წავა და თითქოს უნებურად გავყავი გზები
ჩემი ცხოვრების, რომ არ ხარ და გული გელოდა.

მე ისეთი ვარ, ძველებურად ვერ ვშლი სტრიქონებს
და რომ იცოდე რამდენ სათქმელს ვატან ქარბუქებს
მოხვიდოდი და დასასრულად ქცეულ იმ ომებს,
რომელიც შენთან ვერასდროს ვერ დამაბრუნებს

დაასრულებდი!

გთხოვ დაიჯერე, რომ გადახსნილ ამ ჩემს იარებს,
შენივე სევდა, შენი დარდი მუდამ თან ახლავს.
და აი ის გზები, შენს კარამდე რომ არ მიმგვარეს,
დილა-საღამოს გოლგოთაზე ახლა ჯვარს მაცვავს.