როდესაც პირქვე დამხობილი
საწოლზე წევხარ,
ბალიშზე დაყრილ მიწისფერი
და სველი თმებით,
შენივე თავის ლაქიაც
და მადამიც შენ ხარ,
შენი გოლგოთით,
ეკლებით და შენივე გზებით.

შენ ხარ მატილდა, ჟანნა ხარ
და შენ ხარ დეა,
ბრმა ხარ, კოცონზეც უსაფუძვლო
მიზეზით გწვავენ,
დღეს წამწამებზე ჩამომხრჩვალი
ცრემლების დღეა,
დღეა, რომელიც მოვიდოდა
იცოდი, გწამდა,
რომ გაიხდიდი ჩამოფლეთილ
სხეულის ნიღაბს,
საკუთარ თავთან
უსირცხვილოდ გაშიშვლდებოდი.
და შენ დღემდე თვლი
რომ ცხოვრება მორგებად ღირდა, ყულფის,
რადგანაც ბოლოს მისით გაგიჟდებოდი.

და ახლაც პირქვე დამხობილი
საწოლზე წევხარ,
ბალიშზე დაყრილ
მიწისფერი და სველი თმებით,
შენივე თავის
ქრისტეცა და იუდაც შენ ხარ,
შენი ვერცხლებით,
გოლგოთით და შენივე გზებით."