მახსენდება ის დღეები, რომ ვიყავით ერთად,
უზნეობა, მარადიულ თაყვანს სცემდა ღმერთად,
მარტოსული ნარკომანი,აღიკვეცა ბერად,
ცას აწვდენილ კოშკებითურთ , ვიმსხვრეოდით ერთხმად;

შავ-თეთრ კაბის ბაცი ლანდი,ციმციმებდა მედგრად,
გაშმაგებულს,ბილწ ქალწულად გადიქცევდნენ კერპად,
წამებულის დაკნინებით, ჩირქსა სცხებდნენ ქვეყნად,
შეურაცხად მირაჟსაც კი ვერ ხატავდნენ, ფერმკრთლად;

ძირს დაცემულ ანგელოზსაც ელეოდნენ ხელად,
საუკუნოდ მიჯაჭულნი შეეწირნენ ერთად
აღზევების ხანის ბოლოს,ცა გაიხსნა ზენად,
სამოთხემ და ჯოჯოხეთმა აღიარეს ბრძენად,

სულერთია ვინ რად იბრძვის, სულ ერთი ხარ ჩემად!