სიგიჟეა... შენზე ოდნავ გაფიქრებაც სიგიჟეა,
მაგრამ გული ვერ ჩერდება, სისხლს ვერ ებრძვის მასში მდუღარს,
რომ წავიდე შენგან სადღაც... ეს სიცოცხლით იგივეა,
თან ვიყო და თან არ ვიყო, ან გავექცე ლოცვით უფალს...

ეს ამდენი სულით დევნაც სიგიჟეა... სულ თან დაგსდევ,
ყველგან - სადაც სუნთქვით შენ ხარ, თუნდაც ლანდად ჩრდილნაძერწი,
ყველა ბილიკს გავეკიდე მონატრებით, გზებს კი - არ ვსდევ
და ეს ჩემი სიყვარული დედამიწის არის ღერძი.

ო... რამხელა სიგიჟეა, როცა ამ ლექსს გიწერ ცაში
და მე არ ვცნობ ქარიშხლების სისასტიკეს და მათ გმინვას,
მაგრამ ერთხელ დავიბადე, იქნებ - წუთში არის ასი,
ასი წამის გაელვება, როცა დროც კი იწყებს დრტვინვას...

ეს სიტყვებიც სიგიჟეა! გადარეულ ნარითმევს რომ
ფურცელ-ფურცელ ჩამოსტროფავს, როგორც ბავშვის ნათითურებს...
მერე, იწყებ მის წაკითხვას და თან ხვდები ვერაგმა დრომ,
ვერაფერიც ვერ დააკლო მზეობის თვეს - ვარდის სურნელს.

დიახ, შენი არსებობა ჩემთვის, მხოლოდ სიგიჟეა!
მაგრამ, ახლა ეს მაცოცხლებს და მეც მინდა - ამოგზარდო,
როგორც ჩემი ლურჯი ტალღა, რადგან ზღვაც ხომ იგივეა,
ის სიცოცხლის ჯერად ღელავს, ზეცისფერის გულის საზრდოდ...

სიგიჟეა... შენზე ოდნავ გაფიქრებაც სიგიჟეა,
მაგრამ გული ვერ ჩერდება, სისხლს ვერ ებრძვის მასში მდუღარს,
რომ წავიდე შენგან სადღაც, ეს სიცოცხლით იგივეა,
თან ვიყო და თან არ ვიყო, ან გავექცე ლოცვით უფალს...