თითქოს მუცელში ვარ ისევ,
თითქოს ხვალე გადის ცხრა თვე,
იცი?! მეშინია ისევ,
როგორც მაშინ, პირველად რომ გნახე..

ვზივარ ბნელ ოთახში მარტო,
უკვე ვერ ვახერხებ ტირილს,
არ მასვენებს კითხვა, რატომ?!
ვეღარ მოუბრუნდი ივნისს.

ხელებგამოწვდილი დედა,
აღარ მეზმანება ცაში,
სხვისი შეცდომების ბედად,
ვტირი შიშნაჭამი ბავშვი.

ვიცი ახლა არც შენ გძინავს,
აგერ, დაწყებულა სამიც,
გარეთ მწუხარება ქშინავს,
შიგნით ჩემ ფეხებქვეშ სკამი.

ველი შენს გამოწვდილ ხელებს,
ისევ ჩახუტება მინდა,
დილის ბაიისფერ ფერებს,
შენს თავს შევავედრებ წმინდანს,

ჩემგან ყველაფერი მიდის,
მიდის ბნელეთიც და შიშიც,
გარბის პატარაც და დიდიც,
გარბის შამათიც და ქიშიც.

მე თვით ბედისწერას ვძულვარ,
ფიქრობს წამოვიწყე ომი,
საომრად არ ჩამოვსულვარ,
მსურდა აღმედგინა რომი.

წმინდა იმპერიის საზღვრებს,
შენი არტყავს დიადემა,
იმან, ხოტბა ტაშს რომ დასდევს,
ჩემი პოეზია სცემა.

მაშინ, როცა ვიყავ ბავშვი,
ახლაც.. ბევრი მაგდებს არად,
მე ხომ შენს მკლავებში გავშრი,
ჩემთვის შენი სუნთქვაც კმარა..

ვეღარ გეხუტები ისე,
როგორც სულ პირველად, მაშინ,
ახლა, თვითმკვლელობის პირზე,
შენს გვერდით ვტივტივებ ზღვაში.

გულს ნუ გაგიტეხს ეს ლექსი,
მე ხომ შენი სუნთქვაც მიყვარს,
უნდა წავსულიყავ ექვსის,
ახლა დროა და არ მიჰყავს,

არვის გაწირული სული,
როდი ვტირი ახლა განა,
მე შენ დაგიტოვე გული,
სხვამ რომ ვერ დაარტყას დანა,

მე ამ პლანეტაზე მომკლეს,
სანამ დაეხსენი წყვდიადს,
ნაცარქექიაც და კომბლეც,
მკვდარნი ჩემ ფეხებთან ყრიან.

ხვალ მზე დაბნელდება მიწის,
მაგრამ შენ ამოხვალ, დედი,
ბნელში იცხოვრებენ, ვიცი,
მე კი, შენს ნათელში ვკვდები.