მე პირველ რიგში მივმართავ მკითხველს,
ხანდახან ჩემი ლექსების მკიცხველს,
ჩემს გულში ახლა გამოვყოფ მის ველს,
მე მასზე დავწერ, ჩავკიდებ მის ხელს.

ნეტავ მიცნობდეს, სულაც ფიქრობდეს,
მასზე ლექსებით მე რომ ვცხოვრობ დღეს;
ნეტავ მიხმობდეს, ნეტავ მინდობდეს,
მახალისებდეს და სხვას არ მთხოვდეს.

თუ უცნობია, მასზე როგორ წერს,
იფიქრებს ახლა ბევრი თქვენგანი,
მე მივადექი ჯერ შეუცნობელს
და ის გამხდარა ჩემი გემბანი.

მე მას ვუყურებ, როგორც ჩემს ალებს,
ის სულ აწვება მუდამ ჩემს მკლავებს,
მე სულ ვუყურებ მხოლოდ მის თვალებს,
მისი თვალები მე გულს მიმკლავებს.