დაისი იყო... მზე იწვებოდა
ამაყად იდგა კავკასიონი,
მიჰქროდა ნისლი...თან ირწეოდა,
და მთას კალთაზე ეწვა რიონი.

მწვერვალებს ღამით თოვლი სწვეოდათ,
მწვანედ მოსჩანდნენ მხოლოდ ღვიანი,
მეგონა სული დაიქცეოდა,
ამ მშვენიერი ხედის სიამით.

ბოლოდროს წვიმა გადაგვჩვეოდა,
თუმც ცა არც იყო ემინიანი,
გენახათ... გული აჩქარდებოდა
ამ ქვეყნის ცქერით...და ამ ტიალის.

რას ვიფიქრებდი... არ იღლებოდა,
მშვენების ცქერით ადამიანი,
როს გული მზის სხივს ელოდებოდა...
არც მთვარე ცქერდა... არც ლამპიონი...

სხივები ჩუმად ცის თაღს სწვდებოდა
ღრუბლებს ფანტავდა ცაზე ეოლე.
ვხედავდი მთებს არ დავიწყებოდათ,
ქართული 'სული' ... როგორც მეომრებს.

იდგნენ და დუმდნენ როგორც შვენოდათ,
თითქოს და ლაღი... თან სევდიანნი,
ხან ყვავილები გაიშლებოდა,
ხან ქარი წყვეტდა ფოთლებს ზრიალით.

ჩემი  სამშობლო საქართველოა,
ასე ლამაზი, ასე ციერი,
ეს ჩემი ტურფა საქართველოა,
ძნელი წარსულით და კვლავ ძლიერი.