მე რომ მოვკვდები არ მომიტანოთ ვარდები ტონა,
არც მიხაკები მინდა ჩემთვის რომ მოაქვთ.
გთხოვთ მომიტანოთ ბევრი გვირილა და
გამიკეთოთ მისით გვირგვინი.
გთხოვთ მომიტანეთ ბევრი კესანე
და შემიკერეთ მისით სამოსი.
არ მომიტანოთ არცერთი ტიტა
წინწკალაც მეყფა,მე ჩემთვის მინდა.
როცა მოვკვდები არ დამიტირო
დე როგორ მინდა მეც შენტან ყოფნა.
არ გამაგონოთ ოხვრა გოდება,
ოდესმე იცოდეთ თქვენც ჩემთან მოხვალთ.
არ დამანახოთ არცერთი ცრემლი
სიცოცხლეს მაწყურებს თქვენი სიტყვები.
ვერ შევძლებ მოსვლას თქვენს გვერდით ყოფნას,
დამენანება ადრე სიკვდილი.
არ მინდა ქელეხი ნუ იზამთ ამას
ნუ გაღორდებით ნუ მიწყენთ ამაგს.
როცა მოვკვდები ნუ დაემხობი
ჩემი ტუჩების დასაკოცნებლად,
მეც მომინდება კოცნაში აგყვე
ვერ შევძლებ ამას გამახსენდება,
პირველი კოცნა...როგორ მითრთოდა
მაშინ ტუჩები.ნუ შეეხები გაყინულ თითებს,
მეც მომინდება მათთან შეხება ,
გამახსენდება ის დღე როდესაც,
შემოაგებე ჩემს ხელს შენები.
ნუ დაიხრები ნუ ჩამჩურჩულებ
მე შენ მიყვარხარ მე შენ მჭირდები.
მეც მომინდება სიტყვის წარმოთქმა
და გამაგიჟებს შენი ტკივილი,შენი ცრემლები,
მომიღებს ბოლოს,და მიმაცილებს
უფლის სახლამდის.
არ მომაყარო მუჭებით მიწა
არ მინდა სილამ დაფაროს კუბო.
არ გამიბრაზდე რომ მიგატოვე
ნაადრევად რომ დაგემშვიდობე.
მე? დამიჯერე ბედნიერი ვარ,
მინდოდა ყოველთვის შენამდე წასვლა.
ვერ გავუძლებდი მენახე ერთ დღეს,
მიწის ქვეშ ჩუმად როგორ გჭასმ ჭია.
რომ მოცვალ ჩემთნ არ გინდა ვარდი,
გამოიყოლე მინდვრის ყვავილი.
გვირილას ვგავარ ცოტას ვუყვარვარ,
ისიც რჩეულებს...შენც ამ რჩეულში იპოვე ბინა.
როცა მოვკვდები არ მომიტანოთ
ჩემთვის კუთნილი ვარდების კონა,
გვირილა მინდა კუბოს ფიცრამდე,
რომ მიმაცილოს მე ესღა მინდა.



და ეს ჩემი ბოლო ლექსია რომელიც დავწერე,გადაწყვეტილბეა მივიღე რომ წერას შევეშვა,ყველას ცხოვრებაში დგება მომენტი როცა რაიმეს სეცვლა გინდება!ადრე ვერ წარმომედგინა თუ აქამდე მივიდიოდი,მაგამ ახლა აზრი აღარ აქ რაიმეს დაწერას.სურვილიც გაქრა და ტკივილმაც იმდენად დამამძიმა რომ წერაც აღარ შემიძლია. მადლობა ყველას ვინც კიტხულობდა ჩემს ნაწერებს და მოსოწნდათ თუნდაც არ მოსწოდნათ,მადლობა ყველა თქვენგანსს