თურმე ბრძენს უთქვამს
მეგობრობას არ აქვს საზღვარი
მე კი მის სუნთქვას
ვატყობ რომ აქვს სხვისი ნაზავი

ის კი არ ვიცი
რას გადაწყვეტს ეს პიროვნება
მას არ აქვს ფიცი
და მოღალატის გასხივოსნება

ბოლო ლექსია ალბათ
შენთვის მოძღვნილი
ვიცი დამტოვებ, წახვალ
რჩევით მოსილი

კიდევ გახსენებ
აქ ვინ ვინ არის
და შევაჩერებ
ღელვას მდინარის

ეგ სიყვარული ერთხელ მთავრდება
ეს მეგობრობა კი სულ ცხადდება
ერთხელაც მოხვალ დამწუხრებული
დგები ჩემს გვერდით დამდურებული

გამიბრაზდები: რატომ გამიშვი
და რა მიზეზით არ შემაჩერე.
მე შენ გეტყვი რომ ფრთები აიშვი
და მე სინანულს შენ შემაბერე

მე თუ წავედი არ დავბრუნდები
არ მოვიხედავ და დავდუმდები
და მე ნელ-ნელა ისევ ვრწმუნდები
რომ მეგობრობას არ აქვს წუთები

როგორც ჩანს აღარც მენდობი
ჩემს რჩევას აღარ ეყრდნობი
და მეც აღარ ვარ შენდობით
თქვენ ჩემს წინ აღარ ენთობით

ბევრი ვიბრძოლე შენთვის
რასაც ტყუილიც ერთვის
ამ მეგობრობას ანგრევ
მე კი ღამეებს ვათევ

ახლა კი გემშვიდობები
მე ვიცი ჩამომშორდები
მე მაინც გელი, ვორდები
და შენს სიტყვაზე ვსწორდები